قوله تعالى: فإذا قضیْتمْ مناسککمْ چون فارغ شوید از مناسک حج خویش فاذْکروا الله یاد کنید و بستائید خداى را کذکْرکمْ آباءکمْ چنانک پدران خود را مىستائید و یاد میکنید، أوْ أشد ذکْرا و در افزونى و نیکویى ذکر سخت تر از آن، فمن الناس منْ یقول از مردمان کس است که میگوید ربنا خداوند ما آتنا فی الدنْیا ما را از دنیا چیزى بخش در دنیا و ما له فی الْآخرة منْ خلاق... و او را در خیر آن جهان هیچ نصیب نه.
و منْهمْ منْ یقول و ازیشان کس است که میگوید ربنا خداوند ما آتنا فی الدنْیا حسنة ما را درین جهان نیکویى ده، و فی الْآخرة حسنة و در آن جهان هم نیکویى ده، و قنا عذاب النار و از ما باز دار عذاب آتش
أولئک ایشانند لهمْ نصیب که ایشانراست بهره مما کسبوا از هر چه خواستند هم این جهانى و هم آن جهانى و الله سریع الْحساب و خداى زود شمارست و آسان توان.
و اذْکروا الله یاد کنید خداى را به بزرگوارى و پاکى و برترى فی أیام معْدودات در روزهاى شمرده، فمنْ تعجل فی یوْمیْن هر که بشتابد ببازگشت با خانه خود در نفر اول فلا إثْم علیْه برو بزه نیست. و منْ تأخر و هر که تمام کند مقام خود آن سه شب بمنا فلا إثْم علیْه بر وى از گناهان گذشته وى هیچ باقى نیست، لمن اتقى آن کس را که در باقى عمر خود از خشم خداى به پرهیزد، و اتقوا الله و از خشم و عذاب خداى به پرهیزید و اعْلموا أنکمْ إلیْه تحْشرون (۲۰۳) و بدانید که شما را بر خواهند انگیخت و بهم خواهند کرد و پیش وى خواهند برد.
و من الناس و از مردمان کس است منْ یعْجبک قوْله که ترا مى خوش آید سخن او فی الْحیاة الدنْیا در زندگانى این جهان، و یشْهد الله و خداى را گواه میدارد على ما فی قلْبه بر آن بد که در دل دارد و هو ألد الْخصام (۲۰۴) و او پیچانتن است جنگ جوى ستیزهکش.
و إذا تولى و چون از پیش تو برگردد سعى فی الْأرْض در زمین بنهیب بد برود لیفْسد فیها تا تباهى کند در آن، و یهْلک الْحرْث و النسْل و تباه کند کشته و جانور و الله لا یحب الْفساد (۲۰۵) خداى تباهى دوست ندارد.
و إذا قیل له چون وى را گویند اتق الله از خداى به ترس و از خشم وى به پرهیز أخذتْه الْعزة بالْإثْم زور کافرى وى را بگیرد فحسْبه جهنم بسنده است وى را دوزخ و لبئْس الْمهاد (۲۰۶) و بد آرام گاه که آنست.